Hoe kwam ik bij Nedmi op het podium terecht?
Het sms’je: ‘‘Kom naar de sprekerskamer, over 15 minuten moet je het podium op’’.
Op een heldere ochtend in Den Haag, bij de Fokker Terminal, begon een dag die ik nooit zal vergeten. Het was de dag van Nederland Maakt Impact 2022, een evenement dat mensen uit verschillende sectoren samenbracht om te praten over de grootste uitdagingen van onze tijd. Ik was daar in mijn rol als Relatiemanager bij de Convey Foundation, maar ik had me drie maanden eerder ook opgegeven om te spreken over kansenongelijkheid, verslaving en persoonlijkheidsuitdagingen. Na mijn aanmelding hoorde ik niets meer—geen telefoontje, geen e-mail, niets. Ik ging ervan uit dat ik niet was geselecteerd om te spreken.
Dus die ochtend stapte ik in mijn auto, gekleed in een iets te strakke broek en een shirt dat ik snel uit de kast had getrokken. Het was niet mijn beste outfit, maar ik had niet de intentie om op het podium te staan. Ik ging simpelweg als toeschouwer, nieuwsgierig naar wat de dag zou brengen.
Toen ik de Fokker Terminal binnenliep, overviel me het imposante karakter van de ruimte. Mensen stroomden in en uit, gesprekken galmden door de hoge hallen, en er hing een opwindende sfeer van anticipatie in de lucht. Plotseling trilde mijn telefoon. Het was een sms-je: "Kom naar de sprekerskamer, je moet je laten zenden en over 15 minuten moet je spreken."
In dat moment voelde ik een golf van adrenaline door mijn lijf razen. Ik was nerveus, alsof de grond onder me begon te schudden. Ik had geen pitch voorbereid, geen aantekeningen gemaakt—helemaal niets. Mijn brein schoot in overdrive. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel en begon nerveus heen en weer te ijsberen in de sprekerskamer. De angst dat ik misschien te veel water zou drinken en vervolgens met een natte broek op het podium zou staan, weerhield me er zelfs van om mijn droge mond te hydrateren. De kriebels in mijn buik maakten me misselijk. Het leek alsof ik gevangen zat in een nachtmerrie die op elk moment werkelijkheid kon worden.
De tijd vloog voorbij. De spreker voor mij was bijna klaar. Toen hij van het podium afkwam, complimenteerde ik hem nog snel—een poging om mijn zenuwen te bedaren. Maar toen hoorde ik het intro-muziekje starten. De man van de regie telde af:
"3, 2, 1... go!"
Alles werd ineens stil. Ik voelde mijn hartslag in mijn oren terwijl mijn naam groot op het scherm verscheen. Het podium kwam dichterbij en de presentator, met een vriendelijke glimlach, wachtte bovenaan het trapje om me het podium op te helpen. "Okee, kom op Brian, showtime," dacht ik. De zaal zat vol mensen, een zee van gezichten die naar me keken. Op dat moment zette ik mezelf in de automatische piloot en stapte het podium op.
Toen ik me omdraaide en in de ogen van het publiek keek, kwamen de woorden vanzelf. "Goeiemorgen, mijn naam is Brian Eernisse en ik ben verslaafd."
Die openingszin was het begin van een toespraak die ik nooit had gepland, maar die ik vanuit mijn hart sprak. Ondanks de zenuwen, de onverwachte wendingen en het gebrek aan voorbereiding, voelde ik me op dat moment meer levend dan ooit tevoren. Het was een moment van pure echtheid, en het zette de toon voor een krachtige en emotionele boodschap die ik met de zaal deelde. Dat moment zal me altijd bijblijven, niet alleen vanwege de spanning, maar ook vanwege de kracht van kwetsbaarheid en eerlijkheid die ik op dat podium ervoer.
Check het filmpje op onze BEING Moments Hub.
