Toen ik de Fokker Terminal binnenliep, overviel me het imposante karakter van de ruimte. Mensen stroomden in en uit, gesprekken galmden door de hoge hallen, en er hing een opwindende sfeer van anticipatie in de lucht. Plotseling trilde mijn telefoon. Het was een sms-je: "Kom naar de sprekerskamer, je moet je laten zenden en over 15 minuten moet je spreken."

In dat moment voelde ik een golf van adrenaline door mijn lijf razen. Ik was nerveus, alsof de grond onder me begon te schudden. Ik had geen pitch voorbereid, geen aantekeningen gemaakt—helemaal niets. Mijn brein schoot in overdrive. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel en begon nerveus heen en weer te ijsberen in de sprekerskamer. De angst dat ik misschien te veel water zou drinken en vervolgens met een natte broek op het podium zou staan, weerhield me er zelfs van om mijn droge mond te hydrateren. De kriebels in mijn buik maakten me misselijk. Het leek alsof ik gevangen zat in een nachtmerrie die op elk moment werkelijkheid kon worden.

De tijd vloog voorbij. De spreker voor mij was bijna klaar. Toen hij van het podium afkwam, complimenteerde ik hem nog snel—een poging om mijn zenuwen te bedaren. Maar toen hoorde ik het intro-muziekje starten.
De man van de regie telde af: "3, 2, 1... go!"